Ludzie z Ziemi

Ktoś dobijał się do drzwi i nie chciał przestać. Pani Ttt szarpnęła klamkę.
– O co chodzi? – spytała.
– Pani mówi po angielsku? – Mężczyzna stojący w progu osłupiał ze zdumienia.
– Jak mówię, tak mówię – rzekła.
– Pani cudownie mówi po angielsku! – Mężczyzna był w mundurze. Za nim stali trzej inni, bardzo zdyszani, uśmiechnięci szeroko, bardzo brudni.
– Czego chcecie? – zapytała pani Ttt.
– Pani jest Marsjanką! – Mężczyzna uśmiechnął się. – Zapewne nie zna pani tego słowa. To określenie ziemskie. – Skinął na swych ludzi. – Przybyliśmy z Ziemi. Jestem kapitan Williams. Godzinę temu wylądowaliśmy na Marsie. No i jesteśmy... my, druga ekspedycja! Przed nami była pierwsza ekspedycja, ale nie wiemy co się z nią stało. W każdym razie dotarliśmy tu. A pani jest pierwszą Marsjanką, jaką spotkaliśmy!
– Marsjanką? – uniosła brwi.
– Chciałem powiedzieć, że żyje pani na czwartej planecie od Słońca. Prawda?
– Elementarna rzecz – ucięła patrząc na nich.
– A my – przycisnął włochatą różową dłoń do swej piersi – jesteśmy z Ziemi. Prawda, koledzy?
– Tak jest, kapitanie! – odpowiedzieli chórem.
– Tu jest planeta Tyrr – rzekła kobieta – jeśli chcecie użyć właściwej nazwy.
– Tyrr, Tyrr – kapitan śmiał się donośnie. – Jaka przyjemna nazwa! Ależ, moja droga pani, jakim cudem mówi pani tak świetnie po angielsku?
– Nie mówię, myślę – wyjaśniła. – Telepatia! Do widzenia!
Zatrzasnęła drzwi.

W chwilę później ten starszy człowiek zaczął dobijać się znowu.
Szarpnęła drzwi.
– O co chodzi?

Mężczyzna stał w progu próbując się uśmiechnąć. Wyglądał na zdumionego. Wyciągnął ręce.
– Sądzę, że pani nie zrozumiała...
– Czego? – parsknęła.

Mężczyzna spojrzał na nią zaskoczony.
– Jesteśmy z Ziemi!
– Nie mam czasu – rzekła. – Mam dziś mnóstwo gotowania, a potem sprzątanie, szycie i w ogóle. Może chcecie zobaczyć się z panem Ttt. Jest na górze w gabinecie.
– Tak – powiedział ziemski człowiek, mrugając ze zmieszaniem oczyma. – Za wszelką cenę chcielibyśmy się zobaczyć z panem Ttt.
– Jest zajęty. – Kobieta znowu zatrzasnęła drzwi.

Tym razem kołatanie było już zdecydowanie impertynenckie.
– Niech pani posłucha! – krzyknął mężczyzna, gdy drzwi znowu otworzyły się gwałtownie, i wskoczył do mieszkania. – W ten sposób nie traktuje się gości!
– Na czystą podłogę! – krzyknęła kobieta. – Błoto! Wynoście się! Jeśli wchodzicie do mojego domu, wytrzyjcie wpierw nogi!
Mężczyzna popatrzył ze strachem na swe zabłocone buty.
– Nie czas na takie głupstwa – powiedział. – Sądziłem, że powinno nas tu spotkać uroczyste powitanie. – Patrzył na nią przez długą chwilę, jak gdyby jego wzrok mógł jej pomóc cokolwiek zrozumieć.
– Jeśli przez was mój kryształowy groszek się przypali – wykrzyknęła kobieta – uderzę was drewnem! – Zajrzała do małego gorącego piecyka. Wróciła z zaczerwienioną, parującą twarzą. Oczy miała jasnożółte, skórę matowobrązową, była szczupła i poruszała się gwałtownie jak jakiś owad. Głos miała metaliczny i ostry. – Poczekajcie tu – rzekła. – Zobaczę, czy będziecie mogli wejść na chwilę do pana Ttt. A jaki macie do niego interes?
Mężczyzna zaklął szpetnie, jakby przytłukł sobie młotkiem palec.
– Niech mu pani powie, że jesteśmy z Ziemi i że nigdy przedtem tego nie było!
– Czego nie było? – Podniosła brązową dłoń. – Zresztą mniejsza o to. Zaraz wracam.
W głębi kamiennego domu zadźwięczało echo jej kroków.

Za oknami bezkresne marsjańskie niebo rozpościerało się jak ciepłe i ciche jezioro. Marsjańska pustynia leżała rozpalona w słońcu, fale żaru unosiły się i migotały. Na pobliskim szczycie pagórka spoczywał nieduży statek rakietowy. Ślady wielkich stóp prowadziły od rakiety do drzwi kamiennego domu.
Z góry dolatywały teraz odgłosy sprzeczki. Ludzie popatrzyli na siebie. Przestępowali z nogi na nogę, wyłamywali sobie palce, obciągali pasy. Słychać było krzyk mężczyzny. Po pięciu minutach ziemscy ludzie zaczęli w braku innego zajęcia spacerować po kuchni.
– Papierosa – zaproponował jeden z nich.
Któryś wydobył paczkę i wszyscy zapalili. Wydmuchiwali chmurki białego dymu. Obciągali mundury, poprawiali kołnierzyki. Głosy na górze pomrukiwały i śpiewały. Kapitan spojrzał na zegarek.
– Dwadzieścia pięć minut – rzekł. – Ciekawe, co oni tam robią ?
Podszedł do okna i wyjrzał na dwór.
– Gorący dzień – odezwał się jeden z mężczyzn.
– Tak – potwierdził drugi. W sennej, ciepłej ciszy popołudnia głosy zniżyły się do cichego pomruku i umilkły. W domu nie rozbrzmiewał żaden dźwięk. Ludzie słyszeli tylko własny oddech.

Minęła godzina milczenia.
– Mam nadzieję, że nie sprawiliśmy im żadnego kłopotu – powiedział kapitan. Ruszył ku drzwiom i zajrzał do salonu.
Pani Ttt podlewała tam kwiaty, które rosły w środku pokoju.
– Tak mi się zdawało, że czegoś zapomniałam – rzekła ujrzawszy kapitana i weszła do kuchni. – Przepraszam. – Podała mu kawałek papieru. – Pan Ttt jest bardzo zapracowany. – Znowu zajęła się piecykiem. – W każdym bądź razie, to nie z panem Ttt chcieliście się zobaczyć, tylko z panem Aaa. Idźcie z tą kartką do następnej farmy przy błękitnym kanale, a pan Aaa powie wam wszystko, co chcecie wiedzieć.
– Nie chcemy niczego wiedzieć – zaprotestował kapitan – wydymając grube wargi. – My już wiemy.
– Dostaliście kartkę, czego wam więcej potrzeba? – zapytała go prosto z mostu. I nie odezwała się już ani słowem.
– Dobrze. – Kapitan niechętnie skierował się ku wyjściu. Wyglądał jak dziecko patrzące na rozebraną choinkę. – Dobrze – powtórzył. – Chodźcie, koledzy.
Czterej ludzie wyszli w gorący, cichy dzień.

W pół godziny później pan Aaa, siedząc w swej bibliotece i popijając z wolna elektryczny ogień z metalowej filiżanki, usłyszał jakieś głosy na kamiennej grobli. Wychylił się z okna i zobaczył czterech umundurowanych mężczyzn.
– Czy pan Aaa ? – zawołali.
– Tak.
– Pan Ttt przysłał nas do pana! – krzyknął kapitan.
– Dlaczego to zrobił ? – zapytał pan Aaa.
– Jest zajęty!
– No, ładne rzeczy – powiedział pan Aaa sarkastycznie. – Czy pan Ttt uważa, że nie mam nic innego do roboty, tylko zajmować się ludźmi, którymi on nie chce sobie zawracać głowy?
– To nieważne ! – krzyknął kapitan.
– Dla mnie ważne. Mam dużo czytania. Pan Ttt jest nierozsądny. Nie pierwszy raz demonstruje mi swą bezmyślność. Niech pan przestanie machać rękami, póki nie skończę. I słuchać uważnie! Ludzie zazwyczaj mnie słuchają, kiedy mówię. Więc niech pan słucha grzecznie, bo w ogóle przestanę mówić.
Czterej ludzie na grobli poruszyli się z zakłopotaniem. Na czole kapitana wystąpiły niebieskawe żyły, a w jego oczach błysnęły nawet małe łezki.
– A więc – perorował pan Aaa – myślicie, że panu Ttt przystoją takie złe maniery?
Czterej ludzie patrzyli w górę w rozżarzone powietrze. Kapitan powiedział:
– Jesteśmy z Ziemi.
– Sądzę, że to bardzo niegrzecznie z jego strony – wściekał się pan Aaa.
– Statek rakietowy. Przybyliśmy nim. Z Ziemi !
– Nie po raz pierwszy pan Ttt okazał się bezmyślny! Wiecie o tym.
– Z samej Ziemi !
– Zaraz się z nim skomunikuję i powiem mu parę słów prawdy za taką głupotę!
– Tylko nas czterech. Ja i ci ludzie. Moja załoga.
– Zaraz z nim pogadam! Tak! Właśnie zaraz to zrobię!
– Ziemia. Rakieta. Ludzie. Podróż międzyplanetarna.
– Połączę się z nim i porządnie mu natrę uszu! – wrzasnął pan Aaa. Zniknął jak kukiełka ze sceny.
Przez jakąś minutę słychać było gniewną wymianę słów przez jakiś niesamowity przyrząd. W dole kapitan i jego załoga patrzyli tęsknie na piękny statek spoczywający na zboczu pagórka, taki miły, przyjemny i subtelny.
Pan Aaa podskoczył znowu do okna w dzikim triumfie.
– Wyzwałem go na pojedynek ! Na bogów, pojedynek !
– Panie Aaa – kapitan zaczął znowu bardzo spokojnie.
– Zastrzelę go, zobaczycie !
– Panie Aaa, chciałbym z panem pomówić. Przebyliśmy sześćdziesiąt milionów mil. Przyjechaliśmy z Ziemi.
Pan Aaa pierwszy raz zwrócił uwagę na słowa kapitana.
– Powiadacie, że skąd jesteście ?
Kapitan uśmiechnął się serdecznie. Szepnął na stronie do swych ludzi:
– Nareszcie dochodzimy do czegoś ! – A do pana Aaa zawołał: Przebyliśmy sześćdziesiąt milionów mil! Jesteśmy z Ziemi!
Pan Aaa ziewnął.
– O tej porze roku to jest tylko pięćdziesiąt milionów mil ! – Chwycił straszliwie wyglądającą broń. – Dobra, muszę już teraz iść. Bierzcie tę głupią kartkę, chociaż nie wiem, na co ona się wam przyda, i idźcie za tamto wzgórze do miasteczka Lopr. Opowiedzcie wszystko panu Iii. To z nim się chcecie zobaczyć. Nie z żadnym panem Ttt. Pan Ttt to idiota. Zabiję go! A z wami nie mam nic wspólnego. Nie wchodzicie w zakres mojej pracy.
– Zakres pracy, zakres pracy! – krzyknął kapitan. – Czy trzeba mieć specjalny zakres pracy, żeby powitać ludzi z Ziemi ?
– Nie bądźcie głupi, przecież każdy o tym wie! – Pan Aaa zbiegł ze schodów. – Do widzenia! – Popędził groblą jak zmechanizowany cyrkiel.
Czterej podróżnicy stali w osłupieniu. Wreszcie kapitan powiedział:
– A jednak znajdziemy kogoś, kto nas wysłucha.
– Może pójdziemy i wrócimy tu jeszcze raz? – powiedział jeden z członków załogi. – Może wystartujemy i wylądujemy ponownie? Damy im czas na przygotowanie uroczystego przyjęcia.
– To może i niezły pomysł – mruknął zmęczony kapitan.

Małe miasteczko było pełne ludzi wchodzących i wychodzących z domów, pozdrawiających się, ubranych w maski złote, błękitne i szkarłatne, maski ze srebrnymi wargami i brązowymi brwiami, maski uśmiechnięte i zamyślone – stosownie do nastroju ich właścicieli.
Czterej ludzie, spoceni po długiej drodze, stanęli i zapytali małą dziewczynkę, gdzie znajduje się dom pana Iii.
– Tam. – Dziecko wskazało głową.
...

Pan Iii sam otworzył drzwi. Oświadczył, że wybiera się właśnie na odczyt, ale może poświęcić im parę chwil, jeśli zechcą wejść i powiedzieć mu, czego pragną...
– Nieco uwagi – rzekł kapitan, zmęczony, z zaczerwienionymi oczyma. – Przybywamy z Ziemi, rakietą, we czterech, załoga i kapitan, jesteśmy wyczerpani i głodni, chcielibyśmy dostać jakiś kąt do spania, a ponadto sprawiłoby nam wielką przyjemność, gdyby ktoś wręczył nam klucz od miasta, albo coś w tym rodzaju, i cieszylibyśmy się, gdyby ktoś uścisnął nam dłonie i powiedział: "Witajcie!" albo "Nasze gratulacje, kapitanie!" To byłoby wszystko.
Pan Iii był wysokim, chudym mężczyzną. Przed jego żółtawymi oczyma tkwiły grube niebieskie kryształy. Nachylił się nad biurkiem i zagłębił w jakichś papierach, spoglądając od czasu do czasu przenikliwie na swoich gości. – Zdaje się, że nie ma formularzy – mówił szukając w szufladach. – No, gdzież ja wsadziłem te formularze? – Zamyślił się. – Gdzieś tu muszą być. Ach! Nareszcie! Proszę! – Obojętnie podał papiery. – Oczywiście trzeba podpisać te formularze.
– Czy musimy przejść przez te wszystkie biurokratyczne bzdury ?
Pan Iii rzucił mu długie, szkliste spojrzenie.
– Powiada pan, że jest pan z Ziemi, prawda? No, więc nie ma innej rady. Niech pan podpisze.
Kapitan złożył podpis.
– Czy członkowie mojej załogi również mają się podpisać ?
Pan Iii popatrzył na kapitana, spojrzał na jego trzech towarzyszy i wybuchnął szyderczym śmiechem.
- Oni podpisać się! To dobre! Oni... och, żeby oni... się podpisali! – Łzy pociekły mu z oczu, klepnął się po kolanie i aż się zgiął ze śmiechu. Rękami chwycił się za krawędź biurka.
Czterej ludzie nachmurzyli się.
– Co w tym śmiesznego ?
– Żeby oni się podpisali! – sapał pan Iii osłabły ze śmiechu. – To komiczne! Muszę to powtórzyć panu Xxx! – Sprawdził wypełniony formularz, nie przestając się śmiać. – Zdaje się, że wszystko w porządku. – Skinął głową. – Nawet zgoda na eutanazję, jeśli w wyniku ostatecznej decyzji taki krok okaże się konieczny. – Zachichotał.
– Zgoda na co ?
– Proszę nie mówić. Mam coś dla pana. Proszę wziąć ten klucz.
Kapitan poczerwieniał.
– To wielki zaszczyt dla mnie.
– To nie jest klucz od miasta, głupcze! – parsknął pan Iii. – To klucz od Domu. Idź korytarzem, otwórz wielkie drzwi, wejdź do środka i zatrzaśnij drzwi za sobą. Możesz tam spędzić noc. Rano przyślę pana Xxx, żeby cię obejrzał.
Kapitan z powątpiewaniem wziął klucz do ręki. Stał, wpatrując się w podłogę. Jego ludzie nie ruszali się. Zdawało się, że wyciekła z nich wszystka krew, że zupełnie ostygła ich rakietowa gorączka. Byli całkiem otępiali.
– No, o co chodzi? – zapytał pan Iii. – Na co czekasz? Czego chcesz? – Podszedł i pochylając się zajrzał kapitanowi w twarz. – Gadaj!
– Chciałem powiedzieć... – zaczął kapitan. – To znaczy... miałem na myśli... – zawahał się. – Namęczyliśmy się, przebyliśmy długą drogę, więc czy nie mógłby pan po prostu uścisnąć nam dłoni i powiedzieć: "Dobrzeście się spisali!" Nie sądzi pan? – Jego głos cichł coraz bardziej, aż zamilkł zupełnie.
Pan Iii sztywno wyciągnął dłoń.
– Gratuluję. – Odwrócił się. – Teraz już muszę iść. Proszę wziąć ten klucz.
Od tej chwili pan Iii zupełnie przestał zwracać na nich uwagę, zupełnie jakby wsiąkli w podłogę czy rozpłynęli się w powietrzu. Był w pokoju jeszcze przez pięć minut; wkładał papiery do niewielkiej teczki, ale nie odezwał się ani słowem do czwórki ludzi, którzy stali z opuszczonymi głowami i mrocznymi oczyma. Wychodząc, z zainteresowaniem oglądał swe paznokcie...

Powlekli się korytarzem w mętnym świetle popołudnia. Podeszli do wielkich drzwi z polerowanego srebra i otworzyli je srebrnym kluczem. Weszli zatrzasnęli drzwi i rozejrzeli się.
Byli w ogromnej oświetlonej słońcem sali. Mężczyźni i kobiety siedzieli przy stołach lub stali małymi grupkami, rozmawiając między sobą. Na dźwięk zamykanych drzwi spojrzeli na czterech umundurowanych ludzi.
Jakiś Marsjanin wystąpił naprzód i skłonił się:
– Jestem Uuu – powiedział.
– A ja jestem Jonathan Williams z miasta Nowy Jork na Ziemi – oświadczył kapitan naturalnym tonem.
I natychmiast cała sala wybuchła entuzjazmem.
Sufit drżał od okrzyków. Ludzie pędzili naprzód, machali rękami, krzyczeli uszczęśliwieni, przewracali stoły, przepychali się, podskakiwali do góry. Chwycili czterech ludzi z Ziemi i zaczęli ich nosić. Sześć razy obiegli salę dokoła, skacząc, krzycząc, wyśpiewując.
Ludzie ziemscy byli tak oszołomieni, że dobrą minutę dali się nosić Marsjanom na rękach, nim zaczęli śmiać się i wołać do siebie:
– To rozumiem!
– To jest życie! Bracie! Wiwat! Brawo! – Machali ku sobie rękami, klaskali w dłonie. – Hej!
– Hura! – wołał tłum.
Posadzili ludzi z Ziemi na stole. Krzyki ucichły.

Kapitan o mało nie wybuchnął płaczem.
– Dziękuję – powtarzał. – Dziękuję. To było wspaniałe.
– Opowiedzcie nam o sobie – zaproponował pan Uuu.
Kapitan odchrząknął.
Kiedy kapitan mówił, zebrani wydawali okrzyki podziwu. Kapitan przedstawił załogę. Każdy z jej członków wygłosił małe przemówienie i z zażenowaniem słuchał potem burzliwego aplauzu.
Pan Uuu poklepał kapitana po ramieniu.
– To bardzo przyjemnie spotkać kogoś także z Ziemi. Ja również jestem z Ziemi.
– A to jakim cudem?
– Wielu z nas jest tu z Ziemi.
..............

Z „Kronik Marsjańskich” Raya Bradbury'ego
(w tłumaczeniu Adama Kaski)

do Czytaj!