Jak Sowiety napadły na III Rzeszę

Już po przeczytaniu kilku pierwszych stron książki Wiktora Suworowa „Lodołamacz” ( po polsku: 1992, Editions Spotkania ) uświadamiamy sobie, że taka jest właśnie prawda! że reszty możemy nie czytać, bo gdzieś tam w naszej podświadomości wiedzieliśmy o tym od początku. Nie mogły być Sowiety niewinną ofiarą agresji Nazistów chociażby dlatego, że same to nieustannie głosiły; a jak najbardziej załgane państwo w dziejach świata coś głosiło, to musiało być akurat na odwrót.

   Od podpisania paktu Ribentropp–Mołotow w Sierpniu 1939 Sowiety nareszcie mogły poważnie myśleć o sfinalizowaniu swojego celu zasadniczego – rozciągnięciu „władzy rad” na całą Europę, a potem może nawet na resztę świata. W 1941 – po wcześniejszych wieloletnich intensywnych zbrojeniach – rozpoczęła się gigantyczna supertajna koncentracja olbrzymich armii nad granicą zachodnią. Atak miał nastąpić około 10 Lipca i oczywiście bez uprzedniego wypowiedzenia wojny. Naziści nie mieli wyboru – trzeba było rozpocząć walkę na drugim froncie. Po równie supertajnej koncentracji wyprzedzili Sowiety o dwa tygodnie i zaatakowali 22 Czerwca. Ich początkowe olbrzymie sukcesy nie wynikły z tego iż zaatakowali pokojowo nastawione a niczego się nie spodziewające państwo, lecz z tego że za Bugiem zastali armie sowieckie gęsto skoncentrowane do ofensywy!! i przez to w żadnej mierze nie przygotowane do obrony (na przykład wszystkie zapory obronne zostały rozmontowane, aby nie przeszkadzały w ataku). Tak więc Naziści wystrzelili wprawdzie pierwsi, ale tylko dlatego, że sowiecki pistolet był już w nich wycelowany i było zupełnie pewne iż strzał zostanie oddany.

   Dowody!...  Im właśnie poświęcona jest reszta „Lodołamacza”, a głównym źródłem są jawne i od dawna znane publikacje sowieckie ! Wystarczy tylko czytać je okiem nieurobionym kilkudziesięcioletnią sowiecką propagandą, jakoby to podstępny Hitler napadł na ufnego i pokojowo usposobionego Stalina. Ku wstydowi polskich historyków i publicystów trzeba stwierdzić, że prawdy dojrzeć sami nie potrafili, i że nawet teraz – po 7 latach od ukazania się „Lodołamacza” – „odkrycie” Suworowa uparcie pomijają milczeniem, a w prasie, książkach i podręcznikach szkolnych nadal powielają starą sowiecką bajeczkę. I kto tu jest agentem KGB? (bo pewien tygodnik zasugerował że Suworow!).

   Dlaczego jednak Stalin dał się zaskoczyć? dlaczego nie zaatakował wcześniej? Tym razem Suworow powołuje się na informacje tajne, które zdobył podczas swojej służby dla Sowietów. Otóż Sowiecki Wywiad Wojskowy był pewny, że zarówno plan ataku na nich („Barbarossa”) jak i koncentracja wojsk III Rzeszy nad granicą sowiecką są jedynie gigantycznym odstraszającym bluffem. Jako niezbity dowód uznano fakt, iż Naziści nie przygotowują swojej armii do surowej zimy rosyjskiej – nie przygotowano ani benzyny zimowej, ani smarów zimowych, ani nawet zimowych mundurów–kożuchów – jednym słowem nie przygotowano się „wcale” do wojny z Sowietami !
Chociaż Suworow uznaje ten dowód, można jednak uznać że tutaj akurat się pomylił. Po pierwsze – Naziści i tak nie dysponowali wystarczającym potencjałem gospodarczym do prowadzenia długotrwałej kampanii zimowej w Rosji, a zwłaszcza na Syberii (tym bardziej, że mieli już front zachodni). Po drugie – z pewnością liczyli na zwycięstwo w wojnie błyskawicznej, jak to udawało im się dotychczas. Po trzecie – chyba było oczywiste (i dla Hitlera), że tylko cud może uratować III Rzeszę w wojnie na dwa fronty.

Czy jednak jest ważne, kto rozpoczął tę wojnę?  Ważne jest przede wszystkim obalenie zakorzenionego mitu wybielającego Sowiety, a kwestia odpowiedzialności za rozpętanie wojny sowiecko–nazistowskiej jest mało istotna. Po prostu dwa socjalizmy szykowały się do owładnięcia światem i wcześniej czy później jeden z nich napadłby na konkurenta. Sowieci pierwsi wyciągnęli pistolet, ale Nazistom udało się wystrzelić szybciej.

7 XII 1999, 224 

do Czytaj!